Er íslenska fátækasta tungumál í heimi?

Jafnrétti er stórt orð. Þó Ísland sé besta land í heimi fyrir konur, þá er svo langt því frá að jafnrétti ríki í þessu landi. Vont þegar orðið jafnrétti er notað yfir lítinn afmarkaðann hluta jafnréttis.

Í sifjamálum er mismunun hrópandi og hvergi á Íslandi ríkir meira ójafnrétti en einmitt í sifjamálum. Þar má nefna að meðlag er næstum eingöngu greitt af karlmönnum og aðstoð ríkis við umönnun barna er nánast eingöngu greidd til kvenna. Ísland er 10 til 30 árum á eftir Norðurlöndunum í jafnrétti í sifjamálum.

Karlar bera ábyrgðina á framfærslunni á Íslandi alveg eins og það var áður en launajafnrétti komst í umræðuna. Bæði kynin hafa jafnan rétt til þess að framfæra sig og sína en ábyrgðin á framfærslunni er enn hjá karlmönnum.

Jafnréttisbaráttan hefur meira snúist um rétt kvenna en ábyrgð þeirra. Þannig eru til dæmis nánast eingöngu karlar sem afplána fangelsi. Vissulega fleiri karlar sem fremja alvarleg brot en það skýrir varla allan muninn.

Konurnar fylla hins vegar Háskóla Íslands og útskrifar hann nú tvær til þrjár konur fyrir hvern einn karlmann.

Getur verið að karlar eigi erfiðara með að vera í skóla vegna framfærsluskyldu sinnar?

Jafnréttið mest á Íslandi

Tryggjum jafnrétti barna til framfærslu

Ef jöfnuður á einhversstaðar við, þá er það hjá börnunum okkar.

Á fullorðins árum finnst mér í lagi að sumum gangi betur en öðrum, en þegar kemur að börnum, þá þurfa stjórnvöld að gera allt sem í þeirra valdi stendur til þess að tryggja að öll börn geti notið þess sem í boði er fyrir börn.

Barnabætur tryggja á engan hátt að peningarnir renni til barns. Það hefur verið þekkt um langt árabil að djamm er mest þegar barnabætur eru greiddar út. Uppgrip hjá leigubílstjórum. Barnabætur eru ekki ætlaðar í fyllerí fullorðna fólksins, en þannig er það í raun í mörgum tilfellum.

Ef við viljum koma til móts við börnin sjálf í þessu þjóðfélagi, þá látum við peningana renna beint til barnanna.

Börn eiga að geta verið í íþróttum, hvaða íþrótt sem er, án þess að borga félagsgjöld eða búninga.

Börn eiga að geta verið í tónlistarskóla án endurgjalds og biðlistar eru ekki náttúrulögmál.

Afnemum virðisaukaskatt af vörum sem eingöngu eru ætluð börnum, s.s. barnaföt, bleiur, barnabílstólum o.s.frv.

Gefum börnum að borða í hádeginu án endurgjalds.

Tryggjum börnum leikskólapláss án endurgjalds upp að ráðlögðum tíma fyrir barn.

Höfum frítt í strætó og sund fyrir börn.

Afnemum barnabætur.

Helsta gagnrýnin á þessa leið er að þá fá börn tekjuhárra þjónustuna fría líka.

Þessi rök falla alveg um sig sjálf því þeir tekjuhærri geta greitt hærri skatta og gera það. Skattarnir greiða þjónustuna fyrir börnin og þannig borga þeir tekjuhærri meira fyrir þjónustuna.

Borga minna fyrir bleiurnar

Óútskýrður launamunur?

Þessi rannsókn getur varla talist martæk þar sem 53,4% er ekki viðunandi svarhlutfall.

En burt séð frá því, þá skulum við taka dæmi þar sem karl hefur 474.945 kr. í laun og kona hefur 346.734 kr.

Segjum að hér sé um að ræða foreldra tveggja barna og að börnin eigi lögheimili hjá móður en faðirinn greiði meðlag með börnunum í samræmi við tekjur.

Ráðstöfunartekjur þeirra verða þá þannig.
Karlinn (faðrinn) hefur 265.101 kr. til ráðstöfunar af þessum 474.945 kr. heildarlaunum.
Konan (móðirin)   hefur 370.921 kr. til ráðstöfunar af þessum 346.724 kr. heildarlaunum.

Yfir 30.000 börn, eða 40% af íslenskum börnum eiga foreldra á tveimur heimilum.
Í 95% tilfella er það karlinn sem greiðir meðlagið og konan sem þiggur það auk opinbers stuðnings.
Tekjuþörf karla er því að jafnaði mun meiri en kvenna hjá foreldrum þessara barna.

Getur það skýrt að hluta þennan launamun?
Getur það verið að launþegi krefjist frekar hærri launa af hann virkilega þarfnast hærri launa?
Getur það verið að framfærslukrafa á karla skili sér í kynbundnum launamun?

Það er ljóst að opinber stuðningur við barnafjölskyldur þegar foreldrar búa ekki saman miðast fyrst og fremst við svokallaða fyrirvinnuskipan þar sem konur bera ábyrgð á umönnun barna og karlar bera ábyrgð á framfærslu. Taka verður mið af því að mæður deila í yfirgnæfandi meirihluta lögheimili með eigin börnum. Öllum fjárhagslegum stuðningi er beint að lögheimili barns að undanskildum möguleikum foreldra til fæðingarorlofs. Lög og reglur um opinberan stuðning við barnafjölskyldur eru því í ósamræmi við megin áherslur hjúskapar- og barnaréttar og þingsályktunnar um fjölskyldustefnu sem leggur áherslu á ábyrgð beggja foreldra á umönnun og framfærslu barna.

-ps. Meðlag og opinber styrkur miðast við árið 2011. Í dag hafa bætur hækkað svo og meðlag.

http://www.foreldrajafnretti.is/reiknivel

Laun kvenna 27% lægri

Falskar ásakanir mun algengari en viðurkennt er

Það er mjög svo ánægjulegt að sjá hvernig augu fólks eru að opnast fyrir fölskum játningum.

Þegar sakborningur er undir miklum þrýstingi eða beittur þvingunum eru líkur á að hann viðurkenni glæp sem hann framdi ekki til þess að losna undan þeirri áþján sem hann situr undir.

Eins má segja um falskar ásakanir. Mikill þrýstingur og erfiðar aðstæður geta orðið til þess að fólk ber fram falskar ásakanir til þess að komast í betri stöðu.

Fá mál reyna meira á foreldra en deilur um börn í kjölfar skilnaðar. Íslenskur löggjafi gerir þennan ágreining enn meira íþyngjandi en hann þarf að vera með því að setja foreldra í þá stöðu að annað foreldrið vinnur allt og hitt foreldrið tapar öllu. Þá hefur íslensk löggjöf einnig gefið foreldrum vopn til þess að nota í þessari hatrömmu baráttu. Vopnin eru ofbeldisásakanir.

Ef foreldri kemur með ofbeldis ásökun þá stendur það betur að vígi í forsjármáli. Því alvarlegri sem ofbeldisásökunin er, því meiri líkur á að vopnið virki.

Það ætti því ekki að koma neinum á óvart að ofbeldisásakanir eru í tísku í íslenskum forsjármálum eins og Jóhann Loftsson, sálfræðingur sem vinnur að þessum málum, sagði á ráðstefnu árið 2009.

Ásakanirnar byrja oft vægt en verða harðari og harðari og enda oft með kynferðisásökunum.

Við þurfum sérfræðinga eins og Gísla Guðjónsson til þess að skoða falskar ásakanir ekki síður en falskar játningar.

Falskar játningar mun algengari en talið var

Hefð fyrir spillingu á þingi.

Hvað höfum við að gera með 63 menn á þingi ef formenn flokkana semja um niðurstöður mála á leynilegum fundum?

Ég vill fá fulltrúalýðræði þar sem 63 þingmenn greiða atkvæði um mál á opnum fundum. Burt með spillinguna.

Birgitta mátti ekki segja frá

Litháar Danmerkur koma frá Kúbu norðursins

Á Íslandi eru Litháar í meirihluta þeirra erlendu ríkisborgara sem sitja á Litla-hrauni og flestir vegna eiturlyfjamála.

Ísland hefur hefur skapað sér nafnið Kúba norðursins fyrir tilstuðlan útrásarvíkinga sem gengu hér um ránshendi og skyldu eftir fjárhagslega eyðimörk.

Íslendingar eru nú að skapa sér orðspor í Danmörku sem glæpamenn tengdir eiturlyfjum eins og Litháar hafa þurft að bera hér á Íslandi.

Það þarf ekki marga til. Það þurfti ekki marga útrásarvíkinga til þess að eyðileggja orðspor og fjárhag Íslands á alþjóðavísu. Það þurfti ekki marga íslenska matvælaframleiðendur til þess að eyðileggja orðspor Íslendinga í matvælaiðnaði og það þarf ekki marga Íslendinga til þess að eyðileggja orðspor okkar í Danmörku líkt og orðspor Litháa á Íslandi hefur verið eyðilagt hér heima.

Ætli sé ekki best að læra almennilega annað tungumál og þykjast vera t.d. Norðmaður.

Íslenskur hópur í lykilhlutverki

Höfnum mannréttindabrotum í sjávarútvegi

Mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna segir íslenska kvótakerfið brjóta í bága við 26. gr. alþjóðlegs samnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.

LÍÚ segir Íslendinga ekki bundna af áliti Sameinuðu þjóðanna. Alþjóðleg mannréttindi ná þannig ekki til Íslendinga samkvæmt skilningi LÍÚ enda hafa aðilar LÍÚ verulega hagsmuni af því að viðhalda áður nefndum mannréttindabrotum.

Alla mína tíð hef ég aðhyllst grunngildi Sjálfstæðisflokksins. Þau "Að vinna í innanlandsmálum að víðsýnni og þjóðlegri umbótastefnu á grundvelli einstaklingsfrelsis og atvinnufrelsis með hagsmuni allra stétta fyrir augum."

Því miður þá hafa fjársterkir sérhagsmunaðilar snúið Sjálfstæðisflokknum í andhverfu sína í sjávarútvegsmálum. Þetta á svo sem ekki bara við um Sjálfstæðisflokkinn því Alþingi virðist gegnsýrt af áhrifum LÍÚ. En það er ljóst að framsal aflaheimilda og takmörkun einstklinga að sjávarútvegi er í beinni andstöðu við grunngildi Sjálfstæðisflokksins. Stefna flokksins í þessum málum er líka í beinni andstöðu við grunngildi flokksins.

Fiskveiðistjórnunarkerfi, hvað er það? Þekkjum við muninn á fiskveiðistjórnun, kvótakerfi og framsali?
LÍÚ passar sig á að tala um að fiskveiðistjórnunarkerfið byggist á framsalinu, ef ekki er framsal, þá er engin fiskveiðistjórnun. Hvaða rugl er það?

Íslendingar hafa í marga áratugi haft fiskveiðistjórnunarkerfi. Það er mun eldra en kvótakerfið og ennþá eldra en framsalið.

Kvótakerfið var fyrst sett í lög árið 1983 og tók gildi 1984 og hafði það mikil áhrif til góðs á til dæmis meðferð fiskjar á vertíðarbátum. Netabátar hættu að draga margra nátta trossur með dauðum fiski sem fór í skreið og fóru að vitja allra neta daglega og lönduðu fyrsta flokks afla sem fór í salt.

Vandamálið byrjaði hins vegar fyrir alvöru árið 1990 þegar framsalið var lögfest. Útgerðir gátu farið að braska með kvóta sín á milli með þeim afleiðingum að aflaheimildir færðust á stærstu útgerðirnar og þær minni liðu undir lok. Verð á aflaheimildum fór upp úr öllu valdi svo ómögulegt er fyrir nýja aðila að komast inn á markaðinn. Útgerðir skiptast á tegundum og láta sjómenn taka þátt í kostnaði jafnvel þó kostnaðurinn sé í sumum tilfellum aðeins sýndarkostnaður.

Aðilar LÍÚ eru þeir sem græða á framsalinu og verja það því með kjafti og klóm. Landanum er talið trú um að fiskistofnunum stafi hætta af krókaveiðum smábáta og að togveiðar stærstu togara hafi engin áhrif á lífríki sjávar.

Fyrir tíma framsalsins gat einstaklingur keypt sér handfærabát jafnvel án þess að eiga pening í startið. Með dugnaði var hægt að borga upp bátinn á þremur til fimm árum. Einstaklingar höfðu frelsi til atvinnu og gátu bjargað sér ef þeir höfðu til þess dug.

Eftir tíma framsalsins hefur þetta einstaklingsfrelsi og atvinnufrelsi verið tekið af Íslendingum. Útilokað er fyrir einstakling að hefja rekstur í sjávarútvegi með þessum hætti eða nokkrum öðrum hætti. Kostnaður við að hefja litla útgerð er næstum allur í aflaheimildum sem útilokað er að borga með því að veiða aflann. Reksturinn getur ekki greitt kostnaðinn. Fjármagnið verður að koma annarsstaðar frá.

Hvernig gátu þá þeir sem nú eiga kvótann eignast hann? Í fyrsta lagi þá var kvótanum fyrst úthlutað án endurgjalds. Í öðru lagi þá hafa margar útgerðir fengið háar upphæðir út úr bankakerfinu til kvótakaupa og bankarnir afskrifað lánin. Þegar mikið er notað af peningum sem framleiðsla stendur ekki undir þá er ljóst að eitthvað hrynur. Bankarnir hrundu. Ekki bara út af framsalinu í kvótakerfinu en þó var það hluti af vandamálinu. Hinn hlutinn af vandamálinu var eins uppbyggður, peningar teknir út til þess að borga ofurverð fyrir eitthvað sem aldrei myndi borgast til baka.

LÍÚ heldur á lofti hræðsluáróðri um að ef krókaveiðar verði gerðar frjálsar þá fari bara hver einasti Íslendingur á handfæri. Þannig verði "of fjárfesting" í greininni og fiskistofnarnir séu í hættu.

Þannig var þetta ekki þegar krókaveiðar voru frjálsar og þannig verður það ekki þó þær verði það aftur.

Handfæraveiðar eru hagkvæmasta veiðiaðferð sem Íslendingar hafa yfir að ráða. Mestur kostnaður við handfæraveiðar er launakostnaður sem svo rennur út í íslenskt hagkerfi. Viðgerðir á smábátum eru framkvæmdar á Íslandi og kostnaðurinn rennur út í íslenskt hagkerfi.

Samanborið við togaraútgerð þar sem togarar eru smíðaðir erlendis og þeim er viðhaldið erlendis, gríðarlegur olíukostnaður eru greiðslur til útlanda og svo mætti lengi telja.

Höfum togara fyrir utan 20 mílurnar og höfum krókaveiðar frjálsar innan 20 mílna.

Virðum mannréttindi.

Hótar að óska eftir synjun forseta

Ábyrg umræða

Nú eru LEAP og Snarrótin að fara fram á málefnalega umræðu um hvort lögleiða eigi þau vímuefni sem nú eru bönnuð.

Þeir segja: við viljum ekki hræðsluáróður heldur yfirvegaða umræðu á málefnalegum forsendum.

Þeir segja vímuefnaneytendur geta átt yfir höfði sér 20 ára fangelsi.

Staðreyndir er hins vegar sú að engin hefur hlotið dóm fyrir neyslu á Íslandi og 20 ára fangelsi er meira en hámarksrefsing fyrir morð svo hér er um hreinan hræðsluáróður að ræða.

Þeir segja að við getum komið í veg fyrir neyslu ungmenna á vímuefnum með lögleiðingu eins og með áfengi. Ástæðan sé sú að ungmenni geti ekki fengið fullorðið fólk til þess að kaupa handa sér áfengi af því það er bannað en dópsalar sem selja ólögleg vímuefni stendur á sama um aldur neytenda.

Málefnalegt? Börn geta með auðveldum hætti orðið sér út um áfengi eins og önnur vímuefni. Lögleiðing ólöglegra efna dregur ekki úr framboði þeirra.

Þeir segja það brot á borgaralegum réttindum að neytendur skuli vera "glæpamenn" þar sem þeir neyti ólöglegra efna. Með lögleiðingu efnanna "afglæpun" geta neytendur notað án þess að vera "glæpamenn".

Börn nota bæði áfengi og önnur vímuefni. Það er ólöglegt að nota áfengi fyrir 20 ára aldur, það er ólöglegt að nota tóbak fyrir 18 ára aldur. Eigum við þá að taka af aldurstakmark á neyslu svo við gerum ekki börnin okkar að "glæpamönnum"?

Þeir segja íslenska skóla ljúga til um skaðsemi vímuefna. Þeir líkja forvörnum við forræðishyggju.

Ég gjörþekki nú ekki þær forvarnir sem í gangi eru en tel þó það mikilvægast í átaki gegn vímuefnum vera góða forvörn. Forvarnir gegn tóbaksreykingum hafa til dæmis skilað góðum árangri þegar þær hafa verið í gangi.

Ég spyr, af hverju í ósköpunum eru þessir aðilar á móti forvörnum?

Einu málefnalegu rökin sem ég heyrði í gær á málstofu um stefnumótun í fíkniefnamálum voru að eiturlyfjasala stendur undir hryðjuverkastarfsemi í heiminum.

Það finnst mér vera rök sem þarfnist skoðunar, málefnalegrar umræðu og við þurfum að leita ráða til þess að sporna við því.

Ég veit svo sem ekki hve íslenskur markaður greiðir mikið af hryðjuverkastarfsemi í heiminum svo og starfsemi glæpagengja, en tel það þó ólíklegt að Talipanar finni sérstaklega fyrir því þó Ísland lögleiði fíkniefni. Við þurfum því varla að vera leiðandi í þeim efnum.

Vitfirring í vímuefnamálum

Ögmundur á skömmina

Sérfræðingar Innanríkisráðuneytisins hafa verið með í efnislegri umræðu um sáttameðferð frá árinu 2008 þegar þær tóku báðar þátt í nefndarstörfum nefndar um stöðu barna í mismunandi fjölskyldugerðum.

Frumvarpið sem samþykkt var og tók gildi nú um áramótin lág klárt fyrir í Innanríkisráðuneytinu frá janúar 2010 hvað varðar sáttameðferðina.

Innanríkisráðherra lagði frumvarpið fram 5.5.2011 og lagði þá alla áherslu sína á sáttameðferðina.

Innanríkisráðherra lagði frumvarpið aftur fram 17.11.2011 og lagði þá aftur alla áherslu sína á sáttameðferðina.

Þann 12.06.2012 var svo frumvarp innanríkisráðherra samþykkt sem lög frá Alþingi sem taka myndu gildi frá 1.1.2013. Alþingi samþykkti lögin eftir að Ögmundur og félagar hans í ríkisstjórn höfðu sannfært velferðarnefnd um að nóg fjármagn væri til þess að koma á hinni umtöluðu sáttameðferð.

Innanríkisráðherra var ekki sáttur við breytingar sem Alþingi gerði á frumvarpi hans. Þær breytingar komu þó sáttameðferð ekkert við, heldur gaf Alþingi dómurum heimild til þess að dæma það sem barni er fyrir bestu jafnvel þó það fælist í sameiginlegri forsjá. Ögmundur lagðist hart gegn þessari heimild dómara.

Jafnvel þó sérfræðingar Innanríkisráðuneytisins hafi látið hjá líða að undirbúa reglur um sáttameðferð á árunum 2008 - 2012 þá gafst Ögmundi tækifæri til þess að klára reglugerðina eftir að lögin voru samþykkt frá Alþingi. Tíminn frá 12.06.2012 til 01.01.2013 ætti að vera nægilegur til þess að smíða litla reglugerð um mál sem innanríkisráðherra er svo hugleikin að allt annað í 90 blaðsíðna frumvarpi féll í skuggann af því.

Af einhverjum ástæðum lét Ögmundur hjá leiðast að skrifa reglugerð. Í byrjun ágúst 2012 fóru sögur að berast um að Ögmundur ætlaði að fresta lögunum.

Í nóvember 2012 sagði Ögmundur fyrst frá því opinberlega að hann hygðist fresta gildistöku laganna vegna skorts á peningum og að ekki væri komin reglugerð. Þessu sagði hann frá á ráðstefnu á Hótel Sögu og komu fréttirnar gestum verulega á óvart.

En þrátt fyrir að bera þessa ákvörðun sína fram á þessari ráðstefnu lét Ögmundur bíða eftir sér með að leggja fram frumvarp þess efnis að fresta gildistöku laganna. Það var ekki fyrr en á síðasta degi sem mögulegt var að leggja fram frumvarp að Ögmundur kemur með þessa sprengju inn á Alþingi. Væntanlega í trausti þess að svo stutt var til þingloka að ekki ynnist tími til þess að ræða málin og frestunin yrði samþykkt án skoðunar.

Velferðarnefnd fékk málið til sín og varð að vinna hratt á nánast engum tíma og náði aðeins að kalla til sín tvo aðila til þess að ræða við um þessi mál.

Guðmundur Steingrímsson stóð sig eins og hetja bæði í velferðarnefndinni og á Alþingi til þess að verjast þessari aðför innanríkisráðherra og lögin tóku gildi.

Ef lögin hefðu ekki tekið gildi nú um áramót þá væri Ögmundur væntanlega ekki enn byrjaður á reglugerð um sáttameðferð og sæti væntanlega á öðru frumvarpi um aðra frestun.

Ögmundur Jónasson á alla skömmina 100% og ef hann hefði hæfileika til þess að skammast sín þá gerði hann það væntanlega.

Vísað frá vegna nýrra barnalaga

Meðallaun eru ekki réttur mælikvarði

Þegar notast er við meðallaun ákveðinna stétta til þess að sýna fram á há eða lág laun stéttarinnar þá vaknar hjá mér grunum um að ekki eigi að segja allan sannleikann.

Ef við tökum dæmi um ímyndaðan banka þar sem starfa 100 starfsmenn. Tveir starfsmenn eru með 30 milljónir á mánuði en hinir 98 starfsmennirnir eru með 600.000 kr. á mánuði.

Meðallaun starfsmanna þessa banka eru þá 1.188.000 kr. á mánuði eða næstum tvöfaldar tekjur 98% starfsmanna í bankanum.

Eðlilegra væri að miða við miðgildi tekna. Í þessu sama dæmi væri miðgildi tekna 600.000 kr. á mánuði. Miðgildi segir okkur því mun meira um raunverulegar tekjur starfsmanna en meðaltal.

Hvað skyldi vera miðgildi dagvinnulauna hjúkrunarfræðinga?

Með 381 þúsund í dagvinnulaun